Życie duszy

„Książka traktująca o naśladowaniu Chrystusa i o wielkich duchowych owocach, jakie wydaje ten, kto żyje i pracuje z miłości do Boga oraz o środkach, dzięki którym takie życie się osiąga…Nie bez przyczyny powiada Hiob, że Bóg fundamenty ziemi na niczym założył (Hi 26,7). Tym sposobem daje nam do zrozumienia, że pokora stanowi principium całego życia miłości, bez której nie da się zachować dobrego ducha. To właśnie ze względu na tę cnotę Ojciec Przedwieczny wywyższył Chrystusa, który uniżył się aż do śmierci i to śmierci krzyżowej (Flp 2,8). Im głębsza byłaby więc pokora, tym mocniejszą jest i tym wyżej się wznosi budowla życia duchowego…Błogosławiony ten, kto zawsze trwa w bojaźni Bożej (Prz 28,14), bo choćby był bardziej uduchowionym niż Dawid, mądrzejszym niż Salomon i mocniejszym niż Samson, jeśli pozwoli sobie na niedbalstwo, to jak św. Piotr zaprze się Chrystusa z powodu niepozornej kobiety. Tak więc kto stoi, niech baczy, aby nie upadł (1 Kor 10,12) – jeśli zaś upadnie, ratunek znajdzie w nawróceniu i pokucie…Żyję ja, lecz już nie ja; żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20). W tych słowach zawiera się początek, cel i środek doskonałości. Początek stanowi miłość do Boga, środek to całkowite zaparcie się siebie, celem zaś jest zjednoczenie z Chrystusem” (o. Jerónimo Gracián de la Madre de Dios).

Jerónimo Gracián de la Madre de Dios OCD (1545-1614) szczególnie umiłowany i ceniony przez św. Teresę od Jezusa, spełnił niezwykle ważną rolę w jej działalności fundacyjnej. Na kapitule w Alcalá (1581) został wybrany na pierwszego prowincjała Karmelu bosego. Jego następca na urzędzie prowincjała, o. Nicolás Doria, doprowadził do wyrzucenie go z zakonu. Papież Klemens VIII, po rozpatrzeniu jego sprawy, przywrócił go do Karmelu terezjańskiego (1596), jednak o. Gracián nie został przyjęty przez Karmel bosy. Zmarł w klasztorze karmelitów trzewiczkowych w Brukseli.