W drodze 2025, nr 02 (618)

Najnowszy numer miesięcznika „W drodze” już w sprzedaży, a w nim: o pocieszaniu tych, którzy się smucą, o zwracaniu uwagi innym i o przyjmowaniu krytyki pod swoim adresem oraz o akceptacji, która nie oznacza rezygnacji z własnych przekonań.

Strapionych pocieszać

Smutek znamy wszyscy. Różnie go przeżywamy: czasami potrzebujemy samotności, innym razem chcemy komuś opowiedzieć o tym, co nas spotkało. Im bardziej dojmujący, im bardziej boli, tym trudniej się z niego wydobyć. Ci, którzy są blisko cierpiącej osoby, nie zawsze wiedzą, co w takiej sytuacji należałoby zrobić: co powiedzieć, jak pocieszyć, o czym rozmawiać. A może nic nie robić, tylko usiąść przy kimś i być? O pocieszaniu strapionych w rozmowie z Ewą Skrabacz opowiada doświadczony psychoterapeuta prof. Bogdan de Barbaro.

Intrygujące słowa o pocieszeniu znajdujemy w Drugim Liście do Koryntian: „Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga”. Co to znaczy? O pocieszeniu płynącym od Boga, które pozwala nam pocieszać innych, pisze jezuita o. Wojciech Ziółek.

W cztery oczy

Niełatwo jest pocieszać innych, brakuje nam czasami słów. Niełatwo jest też zwrócić komuś uwagę – bez złości, agresji, wyższości. Czy jest jakiś dobry sposób na to, by zwrócenie uwagi – bliskiej osobie, przyjacielowi, współpracownikowi – było konstruktywne? Ewangelia nam podpowiada, byśmy robili to w cztery oczy. Co jeszcze możemy zrobić, by mówienie trudnych rzeczy nie było aż tak trudne – zarówno dla osoby, która zwraca uwagę, jak i dla tej, która musi tę uwagę przyjąć? O tym przeczytacie w artykule dominikanina o. Pawła Kozackiego oraz w rozmowie Doroty Juszczyk z Sylwią Petryną. Kilka dobrych rad przyda się każdemu z nas!

A dopełnieniem tego działu jest tekst o. Cypriana Klahsa OP, który pokazuje różnicę między akceptacją i tolerancją. Jak daleko może i powinna sięgać nasza akceptacja – szczególnie wtedy, gdy różnimy się poglądami, wartościami i sposobem widzenia świata z najbliższymi osobami? Czy zaakceptować oznacza wyrzec się siebie?

Dyskusje

W listopadzie ubiegłego roku opublikowaliśmy rozmowę z biskupem pilzneńskim Tomášem Holubem, w której opowiadał o programie duszpasterskim przygotowanym z myślą o osobach rozwiedzionych żyjących w ponownych związkach. Inspiracją do podjęcia takiego kroku była dla biskupa Holuba adhortacja papieża Franciszka Amoris laetitia.

Rozmowa ta stała się początkiem dyskusji toczącej się na naszych łamach na temat komunii dla osób rozwiedzionych żyjących w nowych związkach: w grudniu swoimi spostrzeżeniami podzielił się dominikanin o. Norbert Lis. Na jego słowa w styczniu zareagował Piotr Werner, w tym miesiącu głos zabrał o. Michał Mrozek OP. Zachęcam do śledzenia tej polemiki. Choć pewnie nie zakończy się ona żadnym jednoznacznym wnioskiem, to warto przyjrzeć się przywoływanym przez autorów argumentom.

W dziale Dyskusje znalazł się też artykuł Teologa Domu Papieskiego dominikanina o. Wojciecha Giertycha.  Odniósł się on w nim do dwóch tekstów zamieszczonych w styczniowym wydaniu miesięcznika na temat zasługi i wynagrodzenia. Prostując niektóre wypaczenia, jakie pojawiły się w polskiej religijności, pisze, że „niedobre jest ciągłe myślenie o tym, że należy Jezusowi wynagradzać za popełniane w świecie grzechy. Taka fiksacja na złu, które oczywiście ma miejsce, wykoślawia pobożność”, jest przejawem pychy i faryzeizmu. Dlaczego więc takie nabożeństwa odbywają się w polskich kościołach?

Rok Święty

Stare przysłowie mówi, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. W tym roku brzmi ono szczególnie wymownie, gdyż obchodzimy w Kościele Rok Jubileuszowy, a to oznacza, że do Wiecznego Miasta przybędą miliony pielgrzymów. Czego mogą się spodziewać, na co powinni zwrócić uwagę i dlaczego warto wziąć udział w tych obchodach – o tym pisze dla nas mieszkający w Rzymie o. Krzysztof Popławski OP.

Dobrze się wierzy literaturą

A w ramach cyklu Dobrze się wierzy literaturą w tym miesiącu redaktor naczelny miesięcznika o. Roman Bielecki OP rozmawia z literaturoznawcą i jednocześnie rektorem Uniwersytetu Śląskiego prof. Ryszardem Koziołkiem o Raju utraconym Johna Miltona. Czy książka napisana kilka wieków temu może być dla nas wciąż inspirująca? – przekonajcie się sami.

Rozmowa w drodze

Na zakończenie chciałabym jeszcze zwrócić uwagę na wywiad Włodzimierza Bogaczyka z profesorem Jackiem Wojtysiakiem, który otwiera to wydanie miesięcznika.

Pretekstem do rozmowy jest książka Wojtysiaka zatytułowana Bóg na logikę. „Wiara chrześcijańska mówi, że Bóg stał się człowiekiem i to właśnie jest najbardziej radykalne przybliżenie się Pana Boga. Jednocześnie On może zostać nierozpoznany. Przecież pomimo znaków, cudów, a nawet zmartwychwstania Jezus przez większość świadków Jego życia nie został rozpoznany jako Bóg”. I to zdanie niech będzie zachętą do przeczytania całej rozmowy.

W tym numerze oczywiście jak zwykle znajdziecie dominikańskie rozważania do niedzielnych czytań, recenzje i felietony. A to wszystko w powiększonym nieco numerze – 152 strony czekają na Was!
Polecam!
Katarzyna Kolska