Lectio divina przyjaciół

Gdy ćwiczę się w lectio, gdy staję przed Słowem, nie tworzę niczego, ale otrzymuję dar i jest to obdarowywanie, które określa mnie, jako osobę; jestem na tyle człowiekiem, na ile jestem obdarowany przez Boga, który mi się oddaje w swoim Synu i w swoim Słowie.

 

Pustelnia i ogród są jak pierwsza Biblia, zawsze otwarta i gościnna. Możemy wejść „do środka” w każdej chwili i spotkać się z Bogiem, który słucha i mówi. Potem wracamy do swoich domów, by nadal budować u siebie dom przyjaźni ze Słowem i z jego mieszkańcami. Nie sami budujemy i nie na sobie. Fundamentem domu jest słowo Boga. To Ono buduje dom. Buduje w nas zdolność do spotkania ze Stwórcą i ze sobą nawzajem, zdolność do relacji, do zażyłych więzi.

 

Lectio divina zakorzenia się w sercu i rodzi świadomość ewangeliczną. Działa w obie strony: jest poznawaniem Pisma, by z kolei ono stopniowo przemieniało nas w siebie. Duch Święty otula nas świetlanym płaszczem przemienienia i napełnia zadziwieniem wobec niezwykłej głębi tajemnicy Boga i naszego serca.